Boże...

Tak to teraz widzę ;_;

"Gapisz mi się na majtki?" Rozdział I

Rozdział I: Skrępowanie i stres

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witam, mam dla was jedną informacje. Tak rodzeństwo w moim mniemaniu zawsze jest chore, ale naprawdę, w ty, opowiadaniu nie będzie romansu między rodziną z krwi i kości :3

Ale za to będzie można tu zobaczyć: 

- Miłosne problemy nastolatka.

- Homosiów

- Seks, masturbacje i inne takie XD

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Para trzymając się za ręce, wiruje wśród białego puchu, który swobodnie opada z sufity, pod którym siedzą długowłose anioły. Tańczący mężczyzna o krótkich, ciemnych blond włosach, czułym uśmiechem i pięknymi szaroniebieskimi oczami, wyglądał jakby czerpał przyjemność z każdego kroku. Jego partnerka o długich, blond włosach miała zasłoniętą całą twarz, białą, upiorną maską, wykonywała ruchy niczym manekin. Jej delikatna i chuda ręka chwyciła delikatnie akcesorium zakrywające twarz i odchylając ją delikatnie krzyknęła.
            - Wolfram!

            Przestraszony szesnastolatek spadł z łóżka obijając sobie łokcie i tyłek. Spojrzał w kierunku drzwi, przy których stała szatynka której włosy sięgały łopatek, o równie szarych oczach jak chłopak. Miała na sobie za duży jak na nią podkoszulek, który sięgał jej tak by zakryć bieliznę. Na nim znajdował się zapis „weekend time”. Ruch jej ręki chwytającej za swoją głowę, podwinął delikatnie podkoszulek ukazując drobne majtki, w biało-żółte poziome paski. Chłopak się zaczerwienił i odwrócił wzrok.
            - Aneta, daj spać… - jęknął.
            - Hej brat, czemu jesteś czerwony? – zapytała z rzadką jak dla niej czułością w głosie. Podeszła bliżej, ukazując swoją jasną cerę w świetle słońca. Przez głowę Wolframa przeszła myśl. Myśl która nigdy nie powinna się pojawić.
            A gdybyśmy nie byli rodzeństwem… - jego twarz zrobiła się bardziej czerwona, a ona podeszła jeszcze bliżej.
            - Nic… nic mi nie jest! – warknął, ale dziewczyna zbliżyła swoją twarz do jego i przyłożyła czoło do jego czoła. Często to robili jak ktoś był chory, albo mieli podejrzenie że ktoś mógłby nim być. Wzrok chłopaka zsunął się niżej. Przez otwór na głowę widać było biust dziewczyny. Nie nosiła stanika, bo jej piersi były za małe, przez co chłopak mógł dokładnie się im przyjrzeć. Ona nie zauważyła gdzie podział się wzrok jej brata. Stykając się czołami, sprawdziła czy nie ma gorączki. Wolfram w końcu ocknął się z transu, jakie dawały mu widoczne sutki dziewczyny.
            - Widzisz nic mi nie jest… - powiedział z czułym uśmiechem. Aneta odsunęła się, ale ciągle siedziała naprzeciwko niego. Kiedy Wolfram odchylił głowę, by oprzeć ją na łóżku, dziewczyna zobaczyła poranną erekcje chłopaka. Blondyn w te ciepłe dni spał tylko w bokserkach, więc mogła dokładnie obejrzeć jego klatkę piersiową, uda no i… bieliznę. Jej twarz przybrała lekko rumiane kolory.
            - Przyznaj się, gapiłeś mi się na majtki.
            - Co?! – zaczerwienił się całkowicie. – Chyba śnisz! Dobra idę do… - chłopak nie dokończył, ponieważ gdy wstawał, mały z pozoru nieszkodliwy gwóźdź, rozerwał mu bokserki. Jego męskość  wylądowała tuż przed oczami szatynki. Dziewczyna z lekkich rumieńców przeszła na pole buraków, a on przybrał ten sam kolor. Pisnął, po czym wybiegł z pokoju krzycząc.
            - Przepraszam! Muszę zająć toaletę!

            Aneta dopiero po minucie mogła logicznie myśleć, ale jej ślinianki zaczęły działać intensywniej, piersi dookoła sutków palić, a jej majtki zaczęły domagać się dotyku. Dziewczyna podeszła pod stertę brudów brata, z którego zabrała wczorajszy przepocony podkoszulek. Oprała się plecami o łóżko. Zdjęła lekko swoją bieliznę. Polizała palce jednej ręki, a drugą przyłożyła do twarzy, tak by czuć zapach ciała jej brata. W końcu zaczęła, drażniła łechtaczkę bardzo szybko i mocno. Odrzuciła podkoszulek i chwyciła jego zniszczone bokserki. Miała  wyjątkowe szczęście. Na materiale znajdowała się świeża sperma swojego o rok starszego brata. Powąchała ten jakże słodki zapach, po czym zwinęła je w rulon i zaczęła wsadzać sobie je, masturbując się energiczniej. Czuła że dochodzi więc przyśpieszyła. W końcu, skończyła. Jej płyny pochlapały nie tylko bokserki, ale też podkoszulek i ulubionego pluszaka blondyna. Rozwinęła bieliznę brata i spoglądając na nie przyłożyła je sobie do twarzy i zlizała spermę. Po chwili wyszeptała tylko.
            - Słodkie.
Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego co zrobiła. Masturbowała się myśląc o bratu, jego zapachu, twarzy i… penisie.
            - Czemu jesteśmy rodzeństwem…- wyszeptała z lekkimi łzami w oczach.

            Ich rodzice wyjechali na tydzień, więc śniadanie zjedli w niezręcznej ciszy. Ale gdy tylko skończyli, szatynka zaczęła rozmowę.
            - Jutro początek roku szkolnego…
            - No…
            - Zestresowany?
            - No…
            - Może to rozwiniesz, a nie odpowiadasz mi tu monosylabami.
            - No. – uśmiechnął się niczym łobuziak.
            - Ach ty głupi… - szturchnęła go w ramie. Chłopak posmutniał i zatopił usta w herbacie. Dopiero po chwili zdołał z siebie wydusić przytłumione,
            - Przepraszam…
            - Za co?
            - Za rano…
            - Aj daj spokój, nie twoja wina, jesteś w takim wieku że rano to normalka. A za resztę obwiniajmy łóżko. – uśmiechnęła się, choć w myślach powtarzała „a kogo to obchodzi, rozbierz się jeszcze raz!”, ale przecież nie mogła mu tego powiedzieć. Są przecież rodzeństwem.
            - No ale…
            - Teraz krępujesz się przede mną?
            - T…tak trochę…
            - Ech… - westchnęła po czym złapała Wolframa za rękę i poprowadziła do jego pokoju. Jeszcze się nie ubrała, w przeciwieństwie do brata, więc wciąż była w swoim podkoszulku i bieliźnie. W środku pchnęła chłopaka na łóżko i stanęła przed nim.
            - Aneta! Co ty…
            - Ciii~ - przerwała mu, kładąc palec wskazujący na swoje usta. „teraz albo nigdy” powiedziała w myślach i szybkim ruchem podniosła podkoszulek i chwyciła go zębami. Blondyn wbił wzrok w delikatnie wyrzeźbioną talie dziewczyny. Jej piersi pięknie komponowały się z jej brzuchem. Szatynka chwyciła za sznurek od bielizny, który łączył materiał  zasłaniający przedni i tylni materiał, po czym rozwiązała biało-żółte majtki, które opadły bezwładnie na ziemie. Wolfram po raz pierwszy w życiu zobaczył prawdziwą kobiecość. Jego wzrok wbił się w drobną pochwę szatynki, którą nie widział jeszcze żaden mężczyzna, z kilkoma włosami dookoła. Ale w takim stanie została tylko na chwile, bo puściła podkoszulek.
            - Teraz się nie krępuj z tego powodu, dobrze braciszku~.
            - Em… ah… eee… - tylko tyle zdołał z siebie wydusić, w tym czasie Aneta opuściła pokój. Oparła się o ścianę na korytarzu, położyła ręce na sercu i z miną zawstydzonego dziecka wyszeptała.
            - Zrobiłam to…

            Południe minęło w otoczeniu niezręcznej ciszy i krępacji. Rodzeństwo nie zamieniło ani jednego słowa od porannych wydarzeń. W końcu nastał wieczór, Wolfram stwierdził że lepiej będzie jak wcześniej pójdzie spać. Wziął szybki prysznic, i poszedł się położyć. Ale przez ten cały czas myślał tylko i wyłącznie o Anecie. Jednocześnie chciał być z nią, ale też nie chciał być, ze względów społecznych. Ale musiał przyznać, jej ciało z dnia na dzień pociągało go coraz mocniej, zwłaszcza teraz, gdy widział wszystko o czym mógłby tylko kiedyś marzyć. Nagle z nostalgii wyrwał go dźwięk otwieranych drzwi. Do środka weszła Aneta, ruszyła do przodu i usiadła przy łóżku brata.
            - Śpisz? – zapytała cicho.
            - Nie, nie śpię…
            - Jesteś na mnie zły?
            - Niby czemu?
            - Bo myślałam że jak się rozbiorę przed tobą, sprawi to że nie będziesz się krępował z tego powodu że widziałam…
            - Nie kończ… - przerwał jej, podnosząc się na łokciach. – nie mogę być zły o coś takiego… - podniecony tak, dodał w myślach. – po prostu nie wiedziałem jak się przy tobie zachowywać…
            - Aj głupi ty~.
            - Co?
            - Normalnie się zachowuj i popatrz, teraz jak będę się myć możesz bez skrępowania wejść do łazienki. – uśmiechnęła się głupkowato w stronę brata, który strzelił ją palcami w czoło.
            - Niedoczekanie twoje.
            - Hej… - zaczęła cicho, po chwili śmiechu.
            - Co znowu.
            - Mam stres przed jutrzejszym dniem…
            - To chodź… - westchnął podnosząc kołdrę i przesuwając się do ściany.
            - Co? – naprawdę ta reakcja zdziwiła dziewczynę.
            - No zawsze cię to uspokajało. Pamiętasz?
            - Ale co?
            - Trzy lata temu…

            - Dlaczego nie mogę  oglądać z wami horroru! – wrzasnęła szatynka do blondynki, której włosy były spięte w gruby warkocz.
            - Bo masz jedenaście lat, a ten film jest od osiemnastu.
            - No ale mamo… - jęczała dziewczynka.
            - Bez dyskusji.
            - Ale…
            - Nie i koniec! Idź spać! – przerwała krzykiem wskazując na drzwi jej pokoju. Aneta pobiegła tam z płaczem, rzuciła się na łóżko. Zalana łzami mówiła sama do siebie.
            - Głupi rodzice! I tak obejrzę ten film!
Na zegarze pojawiła się godzina dwudziesta druga. Dziewczynka zakradła się pod sofę i cierpliwie czekała aż pojawią się jej rodzice. Aneta z tamtego miejsca miała najlepszy widok na telewizor. W końcu zaczął się film. To było najgorsze półtora godziny w życiu Anety. To zapewne przez tą sytuacje przerwała oglądanie horrorów, co tak uwielbiała. Nawet gdy jej rodzice poszli, dziewczynka nie była w stanie wyjść spod sofy. Jej serce zabiło szybciej kiedy usłyszała skrzypnięcie paneli podłogowych, co oznaczało że ktoś chodzi po domu. Pisnęła cicho ze strachu, zakryła od razu usta. Kroki ustały, a oczy dziewczyny zaczęły łzawić. Ten ktoś ewidentnie to usłyszał, bo po chwili zaczął się zbliżać do Anety. Nagle zobaczyła wiązkę światła które oślepiło ją na chwile.
             - Ach, to tylko ty… - powiedział znajomy dla szatynki głos.
            - Wolfram?
            - Ta, wychodź.
Aneta wręcz wyskoczyła, rzucając się z łzami na szyje, jej o rok starszego brata.
            - Hej! Co się stało?
            - Oglądałam ten horror…
            - Boże… chodź. – powiedział stanowczo łapiąc ją za rękę i prowadząc do pokoju. Położył ją, przykrył i ruszył do swojego łóżka w pomieszczeniu obok. Zdążył tylko się położyć, kiedy w drzwiach stanęła Aneta.
            - Idź spać!
            - B…boje się…
            - Trzeba było nie oglądać.
            - No… ale… - jej twarz dosłownie zalewała się łzami.
            - Dobra, chodź… - przesunął się pod ścianę, a dziewczyna położyła się obok, jednocześnie wtulając się w blondyna.
            - Lepiej?
            - Tak, dziękuje braciszku. <3

            - Aaa… pamiętam. – powiedziała wtulając się w brata. – Naprawdę się bałam.
            - No, inaczej byś się nie posikała w nocy.
            - Nie przypominaj, dobra?
            - Obsikałaś mnie, siebie, łóżko i mojego pluszaka.
            - Jesteś obleśny. – dźgnęła go palcem w brzuch.
            - Oj, droczę się tylko. Ale co, lepiej?
            - Lepiej, dziękuje…
I tak razem, wtuleni w siebie, zasnęli.

            Nastał kolejny dzień, rodzeństwo po przespanej nocy nie krępowało się wczorajszymi wydarzeniami. Aneta zajęła toaletę, a chłopak musiał pilnie z niej skorzystać bo musiał już wychodzić. Dobijał się do drzwi, ale szatynka brała prysznic. Wolfram nie mógł czekać. Wszedł do środka.
            - Wolfram?
            - Tak?
            - Podglądasz mnie? <3
            - Co?! Nie! – zarumienił się, ale na szczęście Aneta tego nie widziała. – Muszę umyć zęby…
            - Śmiało~
Wolfram stanął przy lustrze, zaczął zajmować się sobą. Wtedy spod prysznica wyszła szatynka. Dzięki odbiciu lustra mógł jej się całkowicie przyjrzeć. Dziewczyna zakryła się ręcznikiem i podeszła obok brata.
            - Ogoliłaś się. – uśmiechnął się do niej. W tym momencie Aneta zalała się czerwienią na twarzy.
            - Głupek!
            - O nogach mówiłem, dobra idę.
            - Powodzenia, głupku.

Problemy, problemy i informacjie.

Hejo czytelnicy~
Mam złe wiadomości...
Po pierwsze w moim życiu znikła ważna dla mnie osoba, przyjaciółka, no i nie jestem w stanie przez to pisać jakiś powieści fantasy, akcji etc.
Po drugie: Dlatego muszę zawiesić na jakiś czas Wojny Rodzin.
Po trzecie: komputer mi się pierdoli, więc nie dam rady na nim pisać opowiadań.
Po czwarte - weselsza: Pisze (znowu) romans (wątek rodzeństwa ale bez obawy). Mogę myśleć tylko o tym, więc będzie on się pokazywał na blogu. Rozdział pierwszy jest już gotowy, no ale dodam go dopiero w piątek wieczór/sobota rano (bo będę miał do użytku laptopa). Pierwszy rozdział nie jest długi, ma siedem stron.

A, no i chciałbym was zaprosić do gry NationStanes, a jeżeli gracie to znajdźcie region United Polish Union. Mamy własne forum, gdzie udostępniamy RP i opowiadania :3. Mój kraj to Socjalistyczne Stany Moryfox :D.

Dobra, i pamiętajcie: Nie da się oświecić ludzi, rzucając w nich lampy.

Pierwsza recenzja. Zaparz mi herbatę.

Recenzja: Zaparz mi herbatę…

                Opowiadanie napisane przez Yeba Mate.  Tylko tyle mogę powiedzieć bo tylko tyle wiem. Może gdybym się wysilił i czytał też wzmianki przed postami, znaczy ja je czytałem, to mógłbym powiedzieć coś więcej. Ściągi pokazują bym napisał też zalety i wady, ale to niemożliwe. Znaczy nie można wymieniać wad, no może jedna rzuciła mi się w oczy… opowiadanie jest napisane przez kobietę, dziewczynę, która niezbyt zna męskie zachowania seksualne…  to jedyna wada całej tej twórczości. Oj nie jest jeszcze jedna. SKOŃCZYŁO SIĘ! Tak teraz zalety: świetnie napisane (stylistycznie i fabuła) genialne dialogi, śmiech tez mnie nie opuszczał. Ale kiedy były dramatyczne momenty coś mnie łapało za serce, no nie jestem z tych co płaczą, ale zamyślenie mi przychodziło od tak. Idąc do sklepu myślałem nad tym co może być dalej.

                Cóż ale jako facet… mężczyzna… chłopak? Nie powinienem czytać czegoś takiego, no ale czemu nie. Nie jestem homosiem, ale lubię historie bl, bo zazwyczaj są zabawne, nie są proste tylko skomplikowane. I jeszcze to że te trzy dni czytania dla mnie to były 3-4 lata w „książce”. Miło było spędzać ten czas patrząc jak oni „dorastają” i prowadzą swoje życie.

Ocena: 9

                P.S. Yeba Mate, jak byś była w Krakowie, zapraszam na herbatę ^^

Zaparz mi herbatę... czyli trzy dni próby ucieczki od rzeczywistości.

Zaparz mi herbatę... czyli trzy dni próby ucieczki od rzeczywistości. 

Spędziłem trzy ostatnie noce, wieczory, dni, południa na czytaniu bloga którego od tak znalazłem. Właściwie to nie czytałem bloga, ale skopiowałem tomy i do Word'a i na pdf i do telefonu. I tak czytałem na komputerze i na telefonie. Zostałem za to opieprzony za to kilka razy że zamiast "pomagać w domu" wole czytać. Ale całe moje odczucia mogę opisać jednym obrazkiem, mojego autorstwa

A to link do podanego bloga: Zaparz mi herbatę zachęcam by przeczytać go najprędzej jak się tylko da :3