"Wojny Rodzin" Rozdział XII

Rozdział XII
„Mennica”

         Airen wraz z swoimi trzema strzelcami w pośpiesznym tępię, zmierzali do posterunku. Wiedzieli że za niedługo ruszy za nimi pościg. Musiał się śpieszyć, dziadek mu tego nie daruje. Król bardziej ukochał Ocariana niż swojego syna i wnuka. To była jedyna skaza na relacjach rodzinnych, jakie miały te dwa rody. Nikt głośno tego nie mówił, przecież nikt w ten sposób nie chciał tracić honoru. Koń młodego Grfya stąpał po gruncie coraz ciężej. Krople deszczu spowiły leśne tereny. Lekka lecz gęsta mgła zakryła runo leśne, wraz z kopytami koni. Wszyscy zakryli się, płachtami ubrań.

         W cytadeli król ani na chwile nie opuszczał Ocariana i Arii. Gdy tylko główny lekarz opatrzył nogę szczura, ten natychmiast wstał. Kanir natychmiast go podtrzymał, gdyż wydawało się że zaraz się przewróci.
         - Królu… proszę… - jęknął lekko z bólu. – zaopiekuj się Arią…
         - Co? Ocarian? Co ty mówisz? – dziewczyna złapała go za ramię.
         - To honor. Kocham cię, ale musze zagwarantować ci bezpieczeństwo. – delikatnie pogłaskał jej policzek. – Królu…
         - Jesteś ranny mój synu… - burknął. – Masz żonę, dziecko w drodze i chcesz się jeszcze uganiać za kimś kto zranił twój honor?
         - T…tak! – lekko się zawahał, ale odpowiedział niemal natychmiast.
         - Synu mój! Nigdy nie byłem tak dumny z ciebie! Jesteś prawdziwym mężczyzną! – przytulił go, ale on tylko jęknął z bólu. – Zaopiekuje się Arią! Bież ilu chcesz ludzi i leć, ale wróć tu żywy.
         - Dziadku! – krzyknęła Katarzyna.
         - No i przyprowadź Airena… - westchnął i machnął do ludzi szczura.
         - Panowie… - uśmiechnął się blondyn. - … polujemy na młodego gryfa! Zbierzcie kilkunastu ludzi. Co najmniej połowę zostawcie!
         - Ta jest! – krzyknęli i wybiegli z Sali, a Ocarian podszedł do swojej żony. Znów delikatnie pogłaskał ją po policzku.
         - Ario, kocham cię. Ale muszę to zrobić… In mnie już raz zaatakował, może posunąć się zrobić to drugi raz. – lekko ją pocałował. – Zrozum, nie chce cię stracić… nie chcę was stracić… - położył delikatnie dłoń na brzuchu dziewczyny, która zaczęła płakać.
         - Jedź… - powiedziała, a chłopak z uśmiechem i lekko utykając wyszedł z Sali.

         Lis, wraz ze swoja świtą już dojeżdżał do miasteczka z mennicą. Popatrzył na rudego mężczyznę, który jechał na jednym koniu wraz  z młodą czarną kosą.
         - Witamy w mennicy, jesteśmy niedaleko stolicy, więc bez żadnych niepotrzebnych bójek, burd, ani niczego, zgoda? – zapytał z uśmiechem, ale szlachta kiwnęła głową na zgodę. Zatrzymali konie tuż przed drzwiami dworu Gryfa, zarządzającego tym miastem. Podbiegli do nich gwardziści, ubrani w biało-czerwone kontusze. Jakby traktowali ich jako wrogów.
         - Kim waście!? – krzyknął jakiś rycerz z czarna opaską na lewym oku.
         - Artur de Volpe i mój towarzysz Strat z herbu Knurów. – przywitał się złośliwie. – Przyszliśmy odwiedzić pana tego dworu…
Gwardzista podrapał się po głowię, wcześniej zdejmując metalowy hełm.
         - Dobra, ale ci… - wskazał na ludzi lisa, gdyż co niektórzy mieli ślady krwi na pomarańczowych kontuszach. - … zostają…
         - Ma się rozumieć! Panowie pilnować koni!
         - Ta jest panie! – odpowiedzieli i zaczęli zajmować się swoimi sprawami, o ile takie mieli. A w tym czasie, panowie szlachta podeszli do białego, dość bogato zbudowanego dworu. No przecież miasto z mennicą… a poza tym rodzina króla. Na pewno to jakoś wpływało. Drzwi się otworzyli a oni weszli do wielkiego holu, z drewnianą podłogą. Różne ozdoby wisiały na ścianie, od obrazów z krajobrazami, po różne miecze i portrety. Nie mogli się przyjrzeć tym wszystkim ozdobą, gdy z górnego piętra wyszedł mężczyzna, wieku króla, z prawie taką samą brodą, ale była jedna różnica. Ten osobnik miał wszystkie włosy, i nie były siwe.
         - Kogo goszczę w moim domu? – zapytał powoli schodzić ze schodów. Jego źle zawiązany mocno czerwony kontusz, bujał się, jakby miał się zaraz rozwiązać. – Kim szlachta?
         - Artur de Volpe, panie. – ukłonił się, - A to moi towarzysze, Strat z herbu Knurów i Michał, wychowanek mojego towarzysza… - ci również się ukłonili. – Jesteśmy tutaj z przyjacielską propozycją… - wskazał na dwa ogromne mieszki wypełnione pieniędzmi.
         - Rozgośćcie się, służba! Służba! Wpuścić tamtych panów, konie odesłać do stajni. Podać im strawę, nam też podać! – podszedł do szlachty i łapiąc ich za ramiona pchnął lekko do przodu. – Chodźcie, chodźcie, zaraz podadzą napitek.

         Airen wjechał do posterunku gwardzistów królewskich, znajdującą się niedaleko stolicy. Minął drewnianą wieże, wybudowaną z belek i sięgającą kilkunastu metrów. Wszyscy, niemal natychmiast wybiegli z budynków, wybudowanych z tego samego co wieża. Natychmiast stanęli przed młodym Gryfem i się ukłonili.
         - Zbierajcie sprzęt! Ilu was jest?
         - Po co, panie?
         - Musimy ruszać na ziemie węża, stracić Nazira!
         - Jest tu dwudziestu strażników i jeden giermek!
         - Giermek? Tutaj? – zdziwił się i przeleciał wzrokiem po gwardzistach ubranych w płytowe zbroje.
         - Tak jest, zabrać?
         - Poczekaj… - powiedział Airen, lekko się zastanawiając. – On się zwie Harp?
         - Tak, dokładnie panie. Zna pan tego chłopca?
         - Znam, a nawet kiedyś uratowałem mu życie. Dawajcie go, musimy natychmiast ruszać!  - krzyknął, oglądając jak gwardziści biegają zakłopotani, zbierając sprzęt. Nagle wybiegł dwunastolatek, również nie wiedział co robić. Ale zauważył jak młody Gryf macha do niego ręką. Chłopak podbiegł i ukłonił się z chęcią przywitania.
         - Więc tu cię przydzielili na nauki? – zapytał Airen, patrząc z góry na niego.
         - Tak panie. Co się dzieje? – zapytał.
         - Jedziemy zabić Nazira… - powiedział i odwrócił głowę w stronę ziem węża. Mały szatyn uśmiechnął się.
         - Mam jechać z panem?
         - Oczywiście! Sam chcesz się przecież zemścić! Ruszajmy więc! – krzyknął widząc zebranych żołnierzy. Gryf podał giermkowi rękę, po czym wyciągnął go na konia. Dwudziestopięcioosobowa grupa pośpiesznie ruszyła za Airenam.

         - Więc… - zaczął Julin de Collo. – Chcecie mi wręczyć pieniądze, żebym udostępnił Nazirowi mennice? Mam zdradzić swoją rodzinę, kraj i wszystkich mieszkańców w imię pieniędzy!? – naburmuszył się. – I to za…
         - Czterysta monet… - dokończył Lis.
         - To gdzie mam podpisać? – uśmiechnął się szlachcic.
         - Nigdzie, za kilka dni przybędą karawany, a oto pieniądze. – Blondyn skinął głową do Starta, który położył na stole dwa meszki wypełnione monetami. Szlachcic zaczął kwiczeć i na widok pieniędzy aż się ślinić. Jego goście nie mogli na to patrzeć, po prostu wyszli by dołączyć do jedzenia wraz ze swoimi ludźmi.

         Następnego dnia Lis wraz ze swoimi ludźmi stanęli przed budynkiem mennicy i wygonili stamtąd gwardzistów króla. Sama szlachta weszła do środka, a mężczyźni w pomarańczowych kontuszach, eksponowali wszystkim swoją broń. Nikt nie spodziewał się że do miasteczka nagle wpadła grupa Airena. Kilku strażników lisa wbiegło do kamiennego, piętrowego budynku mennicy. Młody gryf zatrzymał się przed budynkiem mennicy.
         - Co jest! – krzyknął. – Gdzie gwardziści!? Kim jesteście?
         - Jesteśmy ludźmi lisa, pilnujemy jego własności! – odpowiedział jeden w pomarańczowym kontuszu. – A waść kto!?
         - Jak to jego własność! To ziemie gryfów! Nie jakiś lisów!
Wtedy okiennice się otworzyły, a z nich poleciały bełty, wystrzelone przez pomarańczowych strażników. Kilku gwardzistów gryfa padło na ziemie przebitych na wylot. Ich wystraszone konie zaczęły uciekać. Airen wyciągnął miecz, co samo z resztą zrobiła reszta jego ludzi. Harp zeskoczył z konia, ale od razu został zatrzymany. Chłopiec miał wyjątkowego pecha, gdyż jeden z ludzi lisa kopną go, i powalił tym samym na ziemie. Pomarańczowi wojownicy uzbrojeni w szable, cofnęli się delikatnie do tyłu, kiedy ludzie gryfa wjechali w ich oddział. Na ulicy niegdyś spokojnego miasteczka rozpoczęła się walka. Niektórzy gwardziści gryfa zeskakiwali z koni, ale i tak mieli problemy. Ciężkie miecze nie mogły się równać z lekkimi szablami. Brzdęk stykających się ze sobą broni rozchodził się echem po budynkach. W oknie pojawił się kusznik, ale niemal natychmiast, strzała przeszyła jego krtań. Łucznicy, co zarazem byli najbardziej oddanymi ludźmi Airen czaili się na kuszników. Nie zwracając uwagi na to, jak wielu gwardzistów już padło. W tym momencie kolejna okiennica się otworzyła i wypuściła z siebie serie kilku strzałów. Tym razem przebiły ciało jednego ze strzelców i jego konia. Airen już miał nawoływać do odwrotu, kiedy na horyzoncie pojawił się jego stryj, z królewskimi gwardzistami. Ośmiu pozostałych przy życiu lisów, wbiegło do budynku i szybko zabarykadowali beczkami żelaza, drzwi. Czekał już tam na nich Lis wraz ze Knurem i Kosą.
         - Panowie, musimy albo się wydostać, albo umrzeć… - skomentował krótko.
Na zewnątrz Airen podbiegł do stryja.
         - Co to ma być! Miałeś pilnować tej mennicy! Kim do cholery są te lisy i co tutaj robią?
         - No to chyba rewolucjoniści Wilka… nie?
 Airen popatrzył w oczy stryja.
         - Skąd wiesz o powstaniu?  - zapytał tonem, jakby chciał go wychłostać. – Skąd!? – powtórzył.
         - Plotki… wśród ludu… - w końcu, jąkając się powiedział.
         - Plotki? Dobra… pogadamy później… teraz zajmijmy się tymi… lisami… - i znów salwa bełtów, przez które padły kolejne jednostki gryfów. – Wyważyć drzwi do diabła! Wyważyć mówię! – krzyknął.

         Knur krzątał się pomiędzy ciemnymi, kamiennymi pomieszczeniami. Trzymał w ręku swoją buławę, i co chwile wyglądał za okno.
         - Ja nigdy nie byłem wojownikiem… - mówił do siebie, myśląc co by tu zrobić. – Nie mam powodu do walki… zaraz! – zatrzymał się gwałtownie, i rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu. – Michał?! Gdzie do diabła jest ten dzieciak! Michał!
          - Schodził na dół. – odparł jakiś lis wbiegający do pokoju. W rękach trzymał piękną, dębową, zdobioną złotem kuszę. Ledwo co otworzył okiennice, kiedy to przebiła go strzała i bezwładnie runął na ziemie, brudząc Knura swoją krwią.
         - O mój boże! – krzyknął Knur, padając przed kusznikiem. Zaczął nim potrząsać, ale lis nie odpowiadał. Strat zamknął mu powieki. – Niech mu ziemia lekką będzie… - powiedział po cichu, po czym zabierając jego kuszę wybiegł z pokoju. Na korytarzu dwóch innych lisów ciągnęło po ziemi jakiegoś rannego, miał przestrzelone ramie, wyglądał jakby spał.
         - Co waść szlachta tu robi? – zapytał jeden z ludzi Artura. – Gryfy próbują dostać się do budynku! Ruszaj waść na dół!
         - Gdzie Michał!? – zapytał, niemal wrzeszcząc.
         - Na dole, jak inni. – odpowiedzieli po czym zostawili ciało. Najwyraźniej przestał oddychać. – Rusz się waść! – krzyknął i cała trójką pobiegli na dół. Te korytarze były wręcz upiorne, nie to co u tego zarządcy ziemskiego. Knur musiał uratować Michała, wiedział że to wszystko i tak źle się skończy. Gdy tylko zbiegli na niższy poziom, drzwi wręcz rozsypały się w drzazgi, a garść lisów zaczęła walkę. Niemal natychmiast do nich dołączyli jeszcze ci dwaj, co z Knurem tu przyszli. Rudy mężczyzna rozejrzał się tylko po holu, i gdy tylko zobaczył chłopca natychmiast pobiegł w jego kierunku. Wymanewrował wszystkich walczących, niemal bez szwanku. Kilka cięć przecięło jego gruby kontusz, i zrobiło nacięcia na skórze.

         - Michale! – krzyknął, widząc jak jakiś mężczyzna rusza na niego z mieczem. Bez wahania rzucił się na chłopca, blokując cięcie miecza. Niestety, ostrze dość głęboko przecięło jego skórę na plecach. Gryf natychmiast odskoczył, zajmując się walką z kimś innym. Ale Michał podszedł do Strata, z łzami w oczach obrócił go na plecy. Spojrzał na szczęśliwego Knura.
         - Nie…e… nie opuszczaj mnie… - zająkiwał się we łzach. Złapał lekko zgrubiałą dłoń opiekuna i spojrzał na niego. – Nie…e możesz… nie…
         - Słuchaj Michale… - zaczął szeptem. – Pamiętam jak jeszcze byłeś małym brzdącem… jak cię matka na ręce po raz pierwszy wzięła… - kaszlnął lekko krwią, a chłopiec jeszcze bardziej zbliżył się opiekuna.
         - Wyjdziesz z tego… zobaczysz… będziemy razem podróżować… zobaczysz… tylko… nie opuszczaj mnie… - jęknął.
         - Nie Michale… tu niestety nasze drogi się rozchodzą… - uśmiechnął się, lecz sam zaczął płakać. – Byłeś bardzo spokojnym dzieckiem… nie ważne co się działo… zawsze mnie słuchałeś…
         - Przecież… jesteś dla mnie jak ojciec…
         - Jak ojciec mówisz? – znów wypluł lekkie ilości krwi. – Jak twój ojciec bym cię zawiódł… powinienem już dawno ci to powiedzieć… ty… ty też byłeś mi synem. – mężczyzna podniósł rękę i łapiąc chłopca wtulił go w swoją pierś. – dlatego muszę cię o to prosić… - chłopiec zaczął niemalże wyć, wtulony w Strata. Mężczyzna podniósł go delikatnie. – Musisz z tym skończyć…
         - Z…z… z czym? – zapytał przez łzy.
         - Z zabijaniem… proszę przestań… już dawno chciałem ci to powiedzieć… nie jesteś maszyną do zabijania, jaką cały świat cię uznał… tylko za nazwisko… jesteś mi synem, jesteś wspaniałym człowiekiem… chce żebyś wyrósł na porządnego szlachcica… - uśmiechnął się.
         - J…jak ja mam zostać porządny… z h…he…herbem Czarnej Kosy…
         - Masz… jest twój… - mężczyzna wręczył mu pierścień. Sygnet z herbem Knura. – Teraz masz szanse… oj… a tyle chciałem jeszcze zrobić…
Walki ustały, jakby wszyscy coś poczuli… lisy rzuciły broń, poddały się, a gryfy przyglądały się leżącemu Knurowi.
         - Mój mały… uwierz mi… chciałem być pierwszą osobą z jaką skosztujesz miodu pitnego… - zaczął płakać, zalewając się potokami słonych łez, z resztą, Michał robił to samo. – chciałem pokazać ci piękno i dzikość wschodu. Chciałem ci też pokazać że można żyć, bez zabijania… chciałem ci pokazać zwyczajne życie… a teraz? Ech… - westchnął zamykając powieki. Już ich nie otworzył. Michał zaczął potrząsać mężczyzną, jakby chciał go obudzić. Ale to nic nie dawało. Strat, szlachcic z rodu Knurów… nie żyje. Chłopiec padł na ciało, płacząc i wydzierając się z rozpaczy. Wszyscy dookoła zdjęli hełmy, czapki i kapelusze. Zapłakany chłopiec spojrzał na wszystkich. Niegdyś swoich towarzyszy i wrogów. Wszyscy oddawali hołd poległemu. W mgnieniu oka przypomniał sobie o co prosił go opiekun. Ze swojego ubrania wyciągnął rzemyk i przeciągnął go w otworze w pierścieniu, po czym założył go na szyje jak naszyjnik. Ostatni jego szept nad ciałem Strata brzmiał
         - Nie będę zabijał… oprócz jednego… złotookiego… - po czym znów wtulił się w ciało.